terça-feira, 30 de junho de 2009

Epílogo: Supermassive BlackHole

(Huom.: en puhu hyvää suomea.)

Oon taas. Voi ei, 10 kuukausi ja nyt takaisin vanhaan elämään. Mutta mä oon erilainen, mä tien sen. En naura paljon päivällä, en sano vitsit... Ehkä mä tuntun vanhampi, ja se ei oo kiva :S

Mutta vittu Diogo on oikea: se sanoo että kaikki Brasiliassa tuntuu niinku jos me ei olimme Suomessa. Ehkä ei vanhemmat, mutta kaverit. Ne ovat 'hyvää, sä oot taas, se on loppu, mennään joupotella!!!'. Ei, kiitos; ei nyt.

On hyvä olla kotona :) A vida continua.

E abiribidu.

- Jo(viimeisenä kerränä)sunshine.

segunda-feira, 22 de junho de 2009

Capítulo 49: It's A Song To Say Goodbye

Entre uma mala e outra, eu achei um tempinho pra vir aqui. Lá vai, ultima postagem.

Esse final de semana a gente foi pro möki, foi até divertido, o Pauli também foi junto e tal, ver o Sol da Meia Noite, num verão de incriveis +2 :/, chegamos domingo lá pelas 19.00. Nisso, saí muito apressada porque tinha que encontrar as gurias pra me despedir delas.

A gente ficou um tempão na frente do colegio conversando, a Viivi me deu um presente de despedida <3 Um scrapbook, e um quebra cabeca da Finlandia! Daí voltei correndo mais uma vez pra casa, porque minha irma mais velha ia pegar o trem de noite pra Helsinki, porque ela tem mais dois camps pra cuidar (ela é lider de acampamento de férias pra criancas), depois ela vai pra Tanzania de novo, por uns 2 meses.

E nisso de dizer tchau e tals, o Brasil ganhou da Itália, com direito à narracao de Josunshine Bueno por celular, malas continuam a ser arregacadas por coisas, eu to morrendo de dor nas coisas de carregar a mala na balanca, e com medo de que tenha que pagar multa. Porque se o limite é 23 kg, e eu sou brasileira, logo 24.4 não é excesso, é?

Talvez eu poste na quinta quando chegar em casa, talvez não, talvez o blog vá para o limbo, talvez não. Só queria agradecer quem acompanhou essa jornada, quem leu um pouquinho do que foi esse ano pra mim, quem participou dele, direta ou indiretamente :) A Caixa de Sapato tá com a tampa aberta pra quem quiser visitar :)

Algo que eu já postei no blog, na época indie dele:

'O valor das coisas não está no tempo que elas duram, mas na intensidade com que acontecem. Por isso existem momentos inesquecíveis, coisas inexplicáveis e pessoas incomparáveis.' Fernando Sabino.

O Mundo da Jo, que era Esquisito, virou Sem Fronteiras. O que reserva o futuro?

- Josunshine.

sábado, 13 de junho de 2009

Capítulo 48: See You At The Bitter End

Acordar às 6 da manha, pegar o trem pra Seinäjoki Às 9.30. Encontrar a tua amiga do Equador, caminhar por uma hora até chegar, tãdãdãdããããn, no Parque do Provinssirock, festival que acontece sempre no comeco de junho há 31 anos.

Mas, se você fez as contas, a gente chegou no lugar quase 11. Quem tinha ingresso para 3 dias, podia fazer a troca pelas pulseiras pro festival na hora, mas pra quem tinha pra um ou dois dias, só depois das 18. SETE horas depois, depois de comer alguma coisa, ir no mercado, achar mais intercambista que vinha, a gente tava na fila pra eu fazer a minha troca. Primeira lá, pra garantir meu lugar sem atraso. Veio as 18, e nada do meu protão abrir pra troca. Os outros já estavam andando, e o meu parado. 18.05. 18.15. 18.25, alguém foi lá na portinhola pra ajudar a mulher que tava toda perdidona. Entramos, e fomos.

Fomos ver onde era o palco principal, porque eu queria estar lá pra todos os shows, e num lugar bom (culpa da minha falta de estrutura :C) Mas como o primeiro era só as 20.30, a gente foi numa outra tenda, onde tava tocando uma banda meio Franz Ferdinand, só que finlandesa. Não aguentei mais de 20 minutos, corri pro palco pra conseguir um lugarzinho bom. Cheguei lá, a grade tava tomada, mas tinha uma parte em 'U' no bem na frente do meio do palco, e eu fiquei logo no comeco da parte esquerda o 'U', e consegui uma vista MUITO boa.

Aí, às 20.15, já com muita gente, comecou o show dos Von Hertzen Brothers. Lembram deles?, eles que abriram o show do Rasmus em Outubro ;D. Enfim, fiquei atras de duas gurias, e atras de mim ainda tinha um casal. Não faco nem idéia do nome deles, mas só sei que em show todo mundo vira amigo de todo mundo, tipo jogo de futebol. Já na metade do concerto, as bolsas de todas as gurias estavam na parte de dentro do 'U', porque ninguém merece lugar apertado e bolsa ainda por cima. Os segurancas ali da area eram super gente fina, traziam copo d'água quando a gente pedia (não gastei UM puto euro em água/refri :D), só que tinha que dividir. Uma hora, eu morrendo de sede, olhei pra guria de tras e fiz o sinal universal do 'Dá um gole?', e ela entregou o copo na moral. Eu fiquei meio assim, mas nem liguei com a voz da mãe ('nao aceite bebida de estranhos'), porque olha o empenho de abrir um vidrinho de veneno no meio do povo 8) Entao era isso, pegava o copo, tomava um gole, e repassava.

Acabou o show, e às 22.30 era o Placebo. Eu fiquei no mesmo lugar, nem sentei, pra nao perder a grade do 'U' (eu tinha visto TUDO do show, sem mãos, nem cabecas nem nada na frente). Foi enchendo, enchendo, pessoal gritando 'Apulan-ta, Apulan-ta!' (to tentando entender essa fixacao pelo Apulanta) e dai apagou as luzes e veio um cara fazendo cosplay de Waldick Soriano, e anunciou o Placebo. Nossa, eu nunca senti TANTA pressao no meu corpo de uma vez. Dei gracas que a guria atras de mim era meio grande, aí criava um vácuo atras de mim e eu podia me virar. Mas vamos aos acontecimentos; a ordem deve estar mudada, mas nao é menos importante.

- Follow the Cops Back Home NOSSASENHORAQUASEINFARTEI, gritei demais, tomara que tenha video oficial, dá pra ouvir muito certo meus 'and rob their houses!'
- A contagem de 'Kiitos' que o Brian falou foi de 4. He.
- Meds. Nossa, acho que todo o Parque ouviu o coro do refrão. Sabe aquelas coisas que arrepiam?
- [15.06] Ah é, só agora eu lembrei. Logo depois de Speak In Tongues, a gente berrando feito condenados, aí vai o Brian, fica com uma cara beeem nojenta de superioridade, tira o retorno de ouvido, põe a mão na orelha e fala um 'Excuse me?'. Porque, aquele parque veio abaixo. 5 minutos sem parar de gritar deve ter sido pouco; ele ficou com aquela cara de crianca feliz olhando do Stefan, que coisinha fofa xD Aí depois ele fechou com mais um 'Kiitos' xD Vídeo :)
- [15.06] E as reboladas do Stefan, hã? Omg, tá pra nascer um baixista mais sexy que ele.
- Agora a melhor parte: tocando Infra-Red (eu s2 Infra-Red), uma guria surge do meu lado no refrão. E o Brian parou de cantar naquela hora. Não deu outra, a gente ficou cantando e berrando; ai eu falei um 'Sori', porque eu devo ter estourado o ouvido dela, e ela 'Magina, se ainda fosse todo dia 8)' Finlandia s2 Placebo
- Aí, na mesma música, tem uma frase que é 'Someone call the ambulance'. Nessa hora aparece um cara MASTER mal abrindo espaco na grade, cabeca baixa, e quase chamando o hugo. Dai a gente berrando 'chama os segurancas, traz água porra!', aí o cara meio que morrendo desmaiando, foi puxado pra fora do povo pelos segurancas. O cara simplesmente apagou, desmaiou no colo do seguranca, teve que ir com os pés arrastando.
- No segundo 'bis', tá volta o novo baterista, pega as baquetas e fica lá fazendo o ritmo. Aí chega o Brian, pega a guitarra e fica batendo o mesmo ritmo. Daí chega o Stefan e pega o baixo fica com a orelha grudada na caixa de som, braco cruzado, só mexendo a cabeca. Eu olhei pra guria do meu lado tipo 'oi?', e ela tava meio assim também. Aí tá, lá pelo meio da música chega um baixo branco pra ele, ele vai lá, coloca o baixo, tira a palheta do pedestal, vai pra uma parte bateria-e-baixo e... não sai som. Tava desligado o amplificador. Corre o pessoal pra ligar a caixa, puxa fio, ele fica com uma cara de quem nao pode fazer nada, mas ficou lá tocando. Uma hora voltou a funcionar, mas dai era fim de show. Bitter End.

E aquela sensacao de 'ELES estao a METROS de voce' é incrível.

Depois, à 1.00 tinha Children of Bodom. Sairam os nerd cults e entraram os metaleiros. Um pouco antes, comecou de novo o coro de 'Apulan-ta, Apulan-ta'. Vi só uma parte e sai, porque tinha que pegar o trem das 2 pra Oulu. 2 da manha.

Dormi MAL, toda dolorida por causa da grade nas costelas, e as pernas podres. Chego em casa às 8, e às 9... a gente foi pro zoológico de Ranua. Mas isso é pra outro post, se houver.

- Josunshine, em extase ainda.

[15.06] Alguns videos, porque eu adoro ver e rever s2
Speak In Tongues
Ashtray Heart
For What It's Worth Essa guria tava logo atras do casal atrás de mim, dá pra ver minha mão passando água pra uma amiga minha nos 0:58, a de esmalte :}

sexta-feira, 29 de maio de 2009

Capítulo 47: It's A Day That I'm Glad I Survived

Teoricamente não foi o ultimo dia de aula, porque amanha ainda tem uma celebracao de fim de ano para os do terceiro ano, mas nem por isso hoje foi menos triste.

Logo de manha, devolver as provas que acabaram quinta. Fui pegar meu trabalho de ingles com o professor que mais me ajudou aqui, e a gente ficou uns 10 minutos conversando como foi o ano e tals, e pronto, bastou pra eu comecar a me comover. Lembrar de ter passado o inverno aqui, por tanta coisa, coral, Vanhojen, algumas 'humilhacoes' pra apresentar o Brasil, e perceber que quando eu voltar pra casa, a vida aqui continua... Nao dá pra saber quando eu vou voltar, mas que eu volto, isso é promessa! Nem que eu volte formada já!

Depois, teve jogo dos professores contra alunos de salibandy, algo como hóquei de gelo fora do gelo. Eu fiquei só assistindo, e quando tava 4x1 para os alunos, eu e minhas amigas fomos almocar. Detalhe: aqui se almoca super cedo, era 10:15. Comemos, falamos um pouco sobre o ano, nisso a Oona chegou (Oona, a minha amiga esportiva, que me ensinou a gostar de ice hockey, enquanto eu falava de futebol pra ela), pegou comida, sentou e a gente ficou conversando. Passado um tempo, a Jenna teve que ir embora, e como amanha eu nao vou ver ela, foi a despedida :~

Daí a gente ficou, eu a Oona e a Henna, conversando por mais um tempo. Quando vimos, era 12:15 passada. E dai que todo mundo da escola já tinha ido, o almoco já tinha sido retirado? A gente nao queria sair da escola, e nao tinha jeito de sair de la! Ficamos mais umas duas horas ainda, só conversando, a cozinheira deu picolé que tinha sobrado pra gente :D

Saimos do colegio, sabendo que amanha é pra valer. Mas, como um professor sábio de Ingles disse no comeco do ano, 'Pra conhecer a Finlandia, é preciso quebrar o gelo, em todos os sentidos'. Demorou, mas eu consegui. E é essa imagem que eu vou levar da Finlandia, o país ensolarado na primavera, com flores e folhas brotando, e com gente que, uma vez na tua vida, é pra sempre.

- Josunshine, todella surullinen :(

terça-feira, 26 de maio de 2009

Capítulo 46: Eikä Vielä Ole Edes Ilta

Saindo às 5 da manha em direcao à Tampere, chego lá e espero por uma meia hora pelos meus coleguinhas de viagem voltarem do acampamento deles. Lá pelas 17 horas, dentro do navio e tudo mais, jantamos e tals. Tivemos uma noite longa, muitas risadas, fotos, KARAOKE *-*

Durante a noite, o nacio foi indo em direcao à Suécia, e a gente ia passar umas horas em Stocolmo (ou algo muito perto disso 8) e depois voltar. A cidade é lindona, tem uns parques, o castelo é fodão, o centro entao... Tem tipo uma feira na praca do centro, dá pra comprar comida (ah, é MUITO barato se compar ao euro, as tais Krunas suécas). Tava meio chovendinho, mas ainda assim foi legal.

Na volta também, muito demais *-* Quando o navio chegou em Helsinki, eu fiquei por aqui enquanto os outros voltaram pra Tampere. Por que? Porque eu ia ficar na casa da Helen, já que ela ia vir comigo pro meu acampamento.

[Pra mais comentarios sobre a viagem, acho que a Már vai postar alguma coisa. O blog, já sabem, ali do lado]

Eu juro que posto até o final de semana de novo, mas entendam que é minha ultima semana de aula! Fotos no orkut/facebook, e pra quem nao tem, esperem mais um mes que eu mostro pessoalmente ;D

- Josunshine, com um novo cabelo-soon-to-be.

quarta-feira, 20 de maio de 2009

Capítulo 45: Baila El Chiki-Chiki

Bom, sábado de noite, estavámos eu e a Tuija (e mais umas amigas da minha irma menor) esperando às 22h pra finalmente podermos ver o Eurovision. Pizzas prontas, Coca em maos (a casa so pra nós, porque os pais foram pro möki), vamos lá.

Acho que tinha passado da meia noite já e ainda nem tinham acabado as 25 musicas da final (Finlandia ficou com o numero 24). Beleza, meia noite e meia, depois de nossos comentarios muito críticos ('Nossa, parece Britney Spears, só que com pinto'), nossos favoritos escolhidos (Portugal, Islandia e Franca), comecou a votacao.

Vo te contar, Finlandia levou um ré bonito. Nao que nossa música fosse pra vencer, mas ficar em 25o. de 25 numa final foi pra acabar. Até atras da Grécia-Britney-ao-revés a gente ficou. Tivemos 22 pontos, enquanto a Noruega com o elfo com boca gigante teve 387. Até o Lordi teve menos pontos que o elfo. E olha que o Lordi é o Lordi, comedor de criancinhas e tudo mais.

E nessa brincadeira de ouvir cada um dos 42 países falar 'And the twelve points go to... Norway', foi que era uma e meia passada. Detalhe, eu tinha que acordar as 5 pra pegar o trem pra ir pra Tampere no domingo. Pra que? Pra um tal cruzeiro pra Suécia, mas isso é conversa pra outro post.

Claro, se houver resposta. Já falei que é mó broxante escrever pra ler 1 comentario? Ei ei ei...

- Josunshine, in love with a Fairytale (8).

segunda-feira, 11 de maio de 2009

Capítulo 44: But At Least We Can Try To Go On With Our Lives

*Without hurting each other. Traffic Island :)

Deixa eu te contar que essa semana foi pra acabar com qualquer um. Terca feira fui pra Oulu, com meu ultimo passe de onibus, pra comprar o presente de Dia das Mães. No total, tinha 37 euros na carteira. Belezinha, espera a Milla sair da aula e vamos pra Stockmann. Compra um avental da Marimekko, gasta suas últimas notas (e mais algumas moedinhas), 32 euros. Vai pro Mc, porque Hesburguer estava cheio. Aí o cartão nao passa. Nenhum dos dois. Desespero, liga pra mae, passa fome, vai tentar comprar passe de onibus pra ver se funciona.

Aí que o dito cartão custa os mesmos tantos euros de que a outra vez, mas agora como eu to voltando logo, eu nao vou gastar tanto pra algo que eu quase nem vou usar (20 viagens, no caso, é a menor quantia). Beleza, sem onibus. Conta as moedas, e acha 5 euros pra voltar pra casa. Antes, só de raiva, fui pro Hese e comi feita uma porca.

Entao que to sem onibus, ou seja, o unico jeito de ir pra Oulu é 1) carona (AFS says: don't hitchhike!) ou 2) bicicleta. Sábado tinha o encontro do AFS. Previsao era de chuva 'torrencial' durante todo o dia, mas era 12:45 e o sol tava queimando. Okei, fui de bicicleta, 25 km. Mal chego na praca, esperando alguns outros, e sinto os pingos de chuva. Tá, encontro bacaninha, deu pra dar umas risadas durante a tristeza da semana. Coloquei meu super kit de chuva (casaco + calca que minha irmazita me emprestou), e voltei. Não gripei :) Mas também, cheguei um nojo, quase coloquei o Converse no lixo.

Ontem, Dia das Mães, normal, cheio de gente em casa. AH SIM, uma coisa que o AFS nao ensina pra gente: como lidar com situacoes 'pesadas' entre família. Tipo, domingo passado (no outro ainda), o meu irmao veio do exercito, mal ficou um dia, e já ia voltar. E disse o que nao deveria: 'não venho domingo que vem'. Porque. Palavras de uma host-mom se abrindo: 'Porque TODOS vem de vez em quando, a Katri vem pra sauna quando pode, a Tuija vem pelo menos uma vez por semana, até a Bruna (a antiga intercambista) liga às vezes, e você nao liga pra nos, blablabla'. E como que eu fico? Continuei lendo o Machado, acho que li a mesma frase umas 17 vezes. :)

Mas passou, agora eles tão de bem. Vai entender.

Pra terminar o super longo post, o que eu falei pra meio mundo já. A mais nova contratacao do AC Oulu, goleiro Dennys Rodrigues. Saiu no jornal e tals, e meu isä veio falar. 'Conhece um tal de Dennús Rodrigües? [a Mar vai entender como se fala o nome :P] Ah, porque é do Brasil, olha só'. Aí eu li a reportagem, e ele pediu se eu sabia da onde ele era (tinha o mapa). Aí eu li: 'Flo-florianó... NÃO' No fim, ele jogou no Avai (sem acento), no Figuirense (sem 'e' no meio), Guarani, blablabla, foi pra Lahti e agora tá aqui :)

E minha irma vai conseguir ingresso de graca pra jogo, e eu vou com camisa do verdão, bandeira do brasil, e berrar um 'Prefiro ver o filme do Pelé' :)

- Josunshine.